جملات شرطی در زبان انگلیسی

یکی از بخش های مهم گرامر زبان انگلیسی جملات شرطی است. در واقع یادگیری قواعد باعث می شود به طور کامل با نحوه ی خواندن و نوشتن جملات آشنا شوید. اینکه به صورت کلمه به کلمه از فارسی به انگلیسی ترجمه کنید باعث اشتباه می شود. برای اینکه به درستی ساختار جملات را بکار ببرید باید به گرامر زبان انگلیسی بپردازید. در ادامه با یکی از قواعد مهم این زبان آشنا می شویم.

 

وقتی می خواهید شرطی را بیان کنید باید به صورتی بگویید که شنونده یا خواننده مفهوم شرطی بودن را متوجه شود. این جملات برای بیان کردن یک شرط بکار می روند که با جملۀ شرطی می ‌توان یک موقعیت تصویر سازی شده و فرضی را که به حقیقت پیوستن آن وابسته به عوامل مختلف است، بیان کرد. در زبان فارسی برای بیان کردن جملات شرطی از حرف اضافۀ (اگر) استفاده می‌ شود که برای بررسی این قواعد در زبان انگلیسی باید به آموزش جملات شرطی در زبان انگلیسی بپردازیم. 

 

همان طور که در قسمت قبلی اشاره شد ساختار جملات شرطی بر پایه و اساس دو بخشی که در این جملات آورده می ‌شود شامل:

• بخش پایۀ جمله که شامل اتفاق اصلی است و یک عمل حقیقی را بیان می ‌کند.

• بخش پیرو یا شرطی که برای رخداد وابسته به اتفاق افتادن بخش پایه است.

به این نکته دقت کنید که در زبان انگلیسی می ‌تواند جای این دو بخش با هم جابه‌جا شود. ذکر این نکته نیز لازم است که بدانید افعالی که در جملات شرطی به کار برده می ‌شود معمولاً فعل زمان گذشته است و حالتی غیر واقعی را ترسیم می ‌کند. چون در واقع در این جملات باآنکه داریم از زمان فعلی در زمان گذشته حرف می‌ زنیم اما حقیقت این است که آن فعل رخ نداده است.
به طور کلی در آموزش جملات شرطی در زبان انگلیسی با 5 نوع جملۀ شرطی روبرو هستیم. این جملات عبارت هستند از:

• جملۀ شرطی نوع صفر

• جملۀ شرطی نوع یک

• جملۀ شرطی نوع دو

• جملۀ شرطی نوع سه

• جملۀ شرطی نوع ترکیبی

 

جملۀ شرطی صفر برای توصیف موارد و حالاتی کاربرد دارد که زمان مورد نظر «حالا/ now» یا «همیشه/ always» باشد. در این دسته از جملات موقعیت مورد نظر نیز که در جملات به آن ‌ها اشاره می ‌شود، موقعیت واقعی (real) و ممکن (possible) است.
از جملات شرطی صفر برای توصیف و اشاره به آن دسته از مواردی استفاده می‌ شود که در رابطه با حقایق کلی و عمومی صحبت می ‌شود و عموم مردم آن موارد را می ‌پذیرند. زمان افعالی که در این دسته از جملات استفاده می ‌شود، زمان حال ساده (simple present) است و باید به این فعل در وصف جملات دقت کرد.
از دیگر نکاتی که در قواعد گرامری جملات نوع صفر مورد توجه قرار می ‌گیرد این است که گاهی if به معنی اگر با when به معنی وقتی می ‌تواند جابه‌جا شود و در معنی جملات هیچ تغییری ایجاد نمی ‌شود.

 

وقتی هدف این است که یک دنیای واقعی یا یک موقعیت خاص توصیف شود از جملات شرطی نوع اول Type 1 conditional استفاده می ‌شود. این جملات به حالتی که ممکن (possible condition) است و نتیجۀ آن احتمالی (probable result) می ‌باشد، اشاره می ‌کند.

جملۀ شرطی نوع دوم Type 2 conditional جملاتی هستند که برای اشاره و یا توصیف آن دسته از مواردی به کار می ‌روند که در زمان حال و یا زمان زمانی دیگری رخ داده ‌اند. موقعیتی که در این جملات توصیف می ‌شود موقعیت غیر واقعی است.
موقعیت غیر واقعی آن دسته از مواردی هستند که در جملات شرطی نوع دوم نمی ‌توانند بیان کنندۀ یک واقعیت باشند و حالتی فرضی یا احتمالی را بیان می ‌کنند. نتیجه نیز در این جملات احتمالی است.

جملات شرطی نوع سوم Type 3 Conditional آن دسته از جملاتی هستند که برای توصیف و اشاره به زمانی در گذشته مورد استفاده قرار می ‌گیرند. موقعیتی که در این جملات به کار برده می ‌شود خلاف واقع زمان حال است. جملات نوع سوم در واقع آن دسته از جملاتی هستند که خلاف آنچه بیان یا ابراز می‌‌شوند باشند و به عبارتی دیگر این جملات شرطی نوع سوم برای اشاره به حالتی که غیر واقعی است و پیش نیامده است و مربوط به زمان گذشته است، کاربرد دارد. نتیجه ‌ای که در این جملات مطرح می‌ شود بر اساس احتمالی در گذشته است.